คอลัมน์ มหัศจรรย์การ์ตูน
โดย วินิทรา นวลละออง
หลายวันก่อนได้เจอกับสหายการ์ตูนที่ไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อนนอกจากอีเมล์คุยกันค่ะ แน่นอนว่านอกจากเราไม่เคยเห็นตัวจริงกันมาก่อน เรายังไม่รู้ด้วยว่าใครเป็นพี่เป็นน้อง ดังนั้นคำถามแรกเมื่อเจอกันคือ
"อายุเท่าไหร่เหรอคะ"
ตัวเองยิ้มๆ และตอบไปอย่างมั่นใจในความหน้าในว่าสามสิบแล้วค่ะ (เพราะคิดว่าสหายคงใกล้เคียงกัน) ที่ไหนได้ "หนูเพิ่ง 25 เองค่ะพี่"...เท่านั้นเอง วันนี้เลยได้กลับมาย้อนคิดว่าอายุเราก็ปูนนี้ไปแล้ว มิน่าเริ่มอ่านการ์ตูนเด็กๆ ไม่เข้าใจ สามสิบก็เยอะกว่า 29 แค่ปีเดียวเอง แล้วยังอีกตั้ง 10 ปีกว่าจะ 40...ดังนั้นเรายังเด็กอยู่น่า
เท่านั้นยังไม่พอ เมื่อวานได้นัดเจอเพื่อนที่เพิ่งเรียนจบเป็นคุณหมอตามาอยู่โรงพยาบาลใกล้ๆ กัน (สายอาชีพนี้กว่าจะเรียนจบก็อายุเยอะแล้วจริงๆ) สหายหมูที่น่ารักบอกว่า "แกยังไม่เปลี่ยนไปเลยนะ" เรารึก็กรี๊ดกร๊าดที่มีคนชมว่าหน้าเด็ก แต่พอสหายถามว่า "เมื่อไหร่จะมีลูก" เอ่อ...เค้ายังเด็กอยู่เลยนะ เพิ่งจะสามสิบใกล้สามสิบเอ็ดเอง...ตกลงเราถึงวัยมีลูกแล้วเหรอ
ปลอบใจตัวเองเสร็จก็รีบท้าทายความเด็กด้วยการหาการ์ตูนที่คิดว่าให้เด็กอ่านมาลองอ่านดู คิดไปก่อนว่าถ้าเรายังเด็กอยู่เราต้องอ่านแล้วสนุก แต่ถ้าเราแก่เกินไปก็จะอ่านไม่รู้เรื่อง เรื่องที่ใกล้มือและดูจะดึงดูดที่สุดในตอนนั้นคือ "ลุ้นรักผีพุดดิ้ง" ค่ะ
ตัวเอกของเรื่องนี้นอกจาก "ผีพุดดิ้ง" ทำหน้าเด้งไปเด้งมาแบบในรูปแล้ว ยังมี "รินะ" เด็กสาวน่ารักที่ไปพักบ้านคนรู้จัก บ้านหลังนั้นมีพี่น้องฝาแฝดสุดหล่ออยู่ด้วย "ยูยะ" คนพี่ดูจะเป็นเด็กหนุ่มจิตใจดีและมองโลกในแง่ดีไปหมด ในระหว่างที่ "นาโอยะ" เป็นคนเงียบขรึมและทะเลาะกับรินะเป็นประจำ
ความดีใจที่ได้อาศัยอยู่กับคนหล่อ 2 คนของรินะหมดไปเมื่อศัตรูหมายเลขหนึ่งปรากฏตัวขึ้น เธอคือ "ผีพุดดิ้ง" ซึ่งกลายเป็นผีเพราะมีคนกินพุดดิ้งไม่หมดและเหลือทิ้ง ความเศร้าเสียใจทำให้ดวงวิญญาณของพุดดิ้งไม่ไปผุดไปเกิด กลายเป็นผีพุดดิ้งสิงอยู่ในบ้านของนาโอยะ
แต่แทนที่คนจะกลัว ความเด้งดึ๋งน่าเอ็นดูและมารยาสุดชีวิตทำให้ "พุดดิ้งจัง" เป็นที่รักของทุกคน รวมถึงได้เรียนในโรงเรียนเดียวกับรินะด้วย ต่อหน้าคนอื่นพุดดิ้งจังเป็นเด็กดีตาใสปิ๊ง แต่พอลับหลัง เธอจะกลายเป็น "นังพุดดิ้ง" ที่มีบุคลิกเหมือนนางร้ายในละครหลังข่าวซึ่งคอยตบตีแย่งยูยะกับรินะเป็นประจำ ในทางกลับกันนาโอยะก็หลงรักพุดดิ้งและคอยต่อว่ารินะที่แกล้งพุดดิ้งอยู่บ่อยๆ
ตอนอ่านแรกๆ อมยิ้มเลยค่ะ เพราะในเรื่องแม้ว่ารินะและพุดดิ้งจะกรี๊ดกร๊าดนาโอยะและอยากแต่งงานด้วย แต่ในความเป็นจริงการกรี๊ดแบบนี้ถือเป็นรูปแบบหนึ่งของการชื่นชมซึ่งนำไปสู่แรงบันดาลใจมากมาย พบได้ในเด็กประถมและมัธยม หากคนรอบข้างเข้าใจ แฟนคลับเหล่านี้จะสร้างเอกลักษณ์ของตนเองขึ้นมาและพัฒนาตนเองเพื่อให้เก่งหรือดีได้ทัดเทียมกับคนที่ชื่นชมได้ ดังนั้นหากน้องๆ ชื่นชมดารานักร้องมากๆ คุณพ่อคุณแม่ก็ไม่ต้องกลัวนะคะ ถ้าไม่มากเกินไปก็ถือเป็นสิ่งที่ดีค่ะ (อย่างน้อยก็ดีกว่าเกิดมาไม่เคยชื่นชมใครเลย)
อีกเรื่องที่น่ารักคือการทะเลาะกันแบบเด็กๆ ของรินะกับพุดดิ้ง รินะเป็นสาวสวยหัวไวและใจกว้าง เป็นตัวแทนของคนที่มั่นใจทุกอย่างแต่ก็รู้จักถ่อมตัวมากพอที่จะทำให้คนอ่านรู้สึกรักเธอ ส่วนพุดดิ้งจังนั้นทั้งแสบและเจ้าแผนการณ์ที่สุด เพื่อความรักบางครั้งก็ยอมขี้โกงและวางแผนเล่นงานรินะบ่อยๆ สุดท้ายก็ไม่สำเร็จทุกที แต่ยังโชคดีที่เธอมีความดึ๋งดั๋งน่ารักเป็นทุนทำให้ทุกคนยังรักอยู่เสมอ มิตรภาพของสองคนนี้แม้ออกมาในรูปคู่แข็ง แต่สุดท้ายการทะเลาะกันก็ทำให้เกิดความผูกพันได้เช่นกัน มิตรภาพของเด็กจริงๆ ค่ะ
จบเล่มสองก็ลองหันมามองตัวเองว่าเราเลยวัยพุดดิ้งจังไปแค่ไหนแล้ว คำตอบคือเลยไปลิบเลยค่ะ การได้ย้อนกลับมาดูชีวิตในวัยเด็กบางครั้งก็ได้ข้อคิดดีๆ หรือนึกถึงความยากลำบากในตอนนั้นแล้วมีกำลังใจจะสู้ต่อไปเพราะเห็นแล้วว่าเราผ่านวิกฤตชีวิตมาได้ในที่สุดค่ะ
จากการพิสูจน์ทฤษฎีว่าอ่านการ์ตูนเด็กรู้เรื่องแปลว่ายังเด็กอยู่เห็นจะไม่จริงเสียแล้วค่ะ เพราะตัวเองอ่านพุดดิ้งจังเพลินเลยแต่ไม่ยังรู้สึกว่าเรายังเด็ก เพียงแต่คงเป็น "ผู้ใหญ่ที่ยังเข้าใจความคิดแบบเด็ก" อยู่เท่านั้น หรือจะเป็นสัญญาณของวัยใกล้เป็นแม่คนกันแน่เนี่ย!!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น