แอนิเมชั่น ก-ฮ อย่าเรียกเขาว่าการ์ตูนเด็ก

คอลัมน์ มหัศจรรย์การ์ตูน
โดย วินิทรา นวลละออง

เมื่อไม่กี่วันก่อน ได้ไปเดินเล่นในห้องการ์ตูนของ pantip.com ห้องพบปะออนไลน์สำหรับคนรักการ์ตูนค่ะ เห็นมีหัวข้อโหวตชื่อแปลกๆ "แอนิเมชั่น ก-ฮ" เลยลองเปิดดูโดยคาดหวังว่าน่าจะเป็นภาพนิ่งมาจัดเรียงกันแล้วเปิดอาขยานกอไก่ถึงฮอนกฮูกแบบที่เคยท่องสมัยเด็กๆ หลังจากดาวน์โหลดอยู่นานมากตามประสาอินเตอร์เน็ตเต่าคลาน การ์ตูนที่ได้ชมทำเอายิ้มแก้มปริเชียวค่ะ

"Thai Alphabet ก เอ๋ย ก ไก่" คือผลงานแอนิเมชั่น 2D (ภาพยนตร์การ์ตูนสองมิติ) ฝีมือคนไทยค่ะ ไม่รู้จักตัวจริงของท่านผู้ทำ ทราบจากในหน้าเครดิตว่าท่านผู้สร้างใช้นามแฝงว่า paitachP และมีชื่อจริงว่า Pairach Pansakoon ค่ะ คุณ Pairach อัพโหลดการ์ตูนฝีมือของตนเองขึ้นไปไว้บน Youtube แต่ปรากฏว่าการ์ตูนเรื่องนี้ได้ถูกเผยแพร่ต่อไปอีกหลายแห่งรวมถึงเป็น forward mail ล้นเข้ามาในอี-เมลเยอะมาก แสดงว่าได้รับความนิยมท่วมท้นจริงๆ

"ก เอ๋ย ก ไก่" ผูกเรื่องราวของคุณพ่อไก่ที่เพิ่งได้ลูกเล็กๆ แสนซนหลายตัว เหล่าลูกเจี๊ยบส่งเสียงหนวกหูเพื่อนบ้านจนคุณพ่อไก่ต้องออกมาขอโทษและแก้ตัวว่าหลังพระอาทิตย์ขึ้น ลูกเจี๊ยบคงเงียบเสียงได้เอง แต่เวลาก็ล่วงมามากแล้ว พระอาทิตย์ก็ยังไม่ขึ้นเสียทีค่ะ คุณพ่อไก่จึงออกปฏิบัติการตามหาพระอาทิตย์ โดยพบเจอเหล่าสิงสาราสัตว์และประสบการณ์มากมายเรียงลำดับตัวอักษรจาก "ค ควาย" ไปจนถึง "ฮ นกฮูก"

น่าชื่นใจที่คนไทยมีฝีมือขนาดนี้ค่ะ!!ความสมบูรณ์ของแอนิเมชั่นที่ไม่ได้มีโปรดัคชั่นใหญ่โตอย่ากพิกซ่าหรือวอลต์ ดิสนีย์ ขั้นนี้ต้องเรียกเทพแล้วค่ะ! ภาพลื่นไหล มุมกล้องสวย เลือกใช้สีได้เหมาะ วาดน่ารักและสื่อได้ชัดเจน ไม่บ่อยนักที่เราจะเห็นแอนิเมชั่น 2D ของคนไทยคุณภาพชวนให้ต้องออกปากชมเช่นนี้

จุดที่ชอบนอกเหนือจากโปรดัคชั่นคงเป็นการผูกเรื่องได้สนุกและชวนลุ้น เรียกว่าดูไปก็คิดว่าอักษรตัวต่อไปจะนำเสนออย่างไร เสียงพากย์ไม่แน่ใจว่าเป็นคนเดียวพากย์หรือเปล่า แต่ท่านนักพากย์ก็พยายามมากที่จะเปลี่ยนเสียงไปเรื่อยๆ ให้เหมาะกับบทบาท นับถือในความพยายามอย่างมากค่ะ ครั้งแรกที่ดูคิดว่าทำไมเสียงพากย์ถึงได้ทื่อๆ เหมือนท่อง แต่ฟังไปฟังมากลายเป็นเอกลักษณ์ให้ดูแล้วหัวเราะ เรียกว่าถ้าพากย์แบบนักพากย์อาชีพคงไม่ขำขนาดนี้

แน่นอนว่าผลงานสาธารณะย่อมมีคนเข้ามาแสดงความคิดเห็น ความเห็นที่ออกมามีสิ่งที่น่าสนใจและทำให้เห็นมุมมองของคนไทยที่ดูและอ่านการ์ตูนอยู่หลายแบบเลยค่ะ

แบบแรกซึ่งเป็นคนส่วนน้อยมากคือแสดงความเห็นแบบ "นักวิจารณ์" คือพยายามชำแหละผลงานที่ มี"เอกลักษณ์" ชิ้นนี้ออกมาให้เห็นจุดด้อย และวิจารณ์ให้ปรับปรุงผลงานเพื่อให้เหมือนกับผลงานตามตลาดที่ "ไร้เอกลักษณ์" เช่น น่าจะเปลี่ยนเสียงพากย์ให้โปรหน่อย น่าจะตัดคำแสลงออกเพื่อให้เหมาะกับเยาวชน น่าจะทำดนตรีให้อลังการ น่าจะเรียงอักษรให้ถูกลำดับ น่าจะ...ฯลฯ โดยหลายท่านอาจลืมมองไปว่า ถ้าเปลี่ยนเสียงพากย์ ถ้ามีแต่คำสุภาพคะขาคุณท่านกันทั้งเรื่อง คนดูคงมีแต่เด็กประถมทั้งที่การ์ตูนเรื่องนี้ไม่ใช่การ์ตูนสำหรับเด็กค่ะ

ตรงนี้อาจโทษใครไม่ได้นอกจากท่านผู้สร้างที่ไม่ทันได้แปะไว้ในหน้าแรกสุดว่า "เหมาะสำหรับเด็กอายุเกิน 18 ปีขึ้นไป" ดังนั้นผลงานต่อไปแปะไว้สักนิดก็น่าจะดีนะคะ เพราะเราไม่มีทางทราบว่าเราจะโด่งดังหรือยิ่งใหญ่เมื่อไร อะไรที่เผยแพร่สู่สาธารณะอาจต้องคำนึงถึงคนหลายกลุ่มให้มากขึ้นด้วยค่ะ

อย่างไรก็ตาม ไม่อยากให้คุณ Pairach หวั่นไหวไปกับคำวิจารณ์เพื่อให้สูญเสียตัวตนเลยค่ะ จะมีค่าอะไรถ้าผลงานสร้างสรรค์ถูกปรับกลายเป็นผลงานตลาดที่ใครๆ ก็ทำได้ส่วนความเห็นอีกแบบซึ่งเป็นคนส่วนใหญ่คือ "ชื่นชม" เชื่อไหมคะว่า "การชม" คือการแสดงถึงพัฒนาการทางอารมณ์ของผู้ใหญ่ ยารักษาความอิจฉาริษยาที่ได้ผลชะงัดที่สุดคือ "ชื่นชมจากหัวใจ" ค่ะ แม้จะเห็นจุดด้อย เราก็ยังชื่นชมได้ว่าเป็นจุดที่สามารถพัฒนาต่อไปได้อีก โชคดีมากที่เห็นหลายท่านวิจารณ์อย่างสร้างสรรค์ด้วยคำชม ถือว่าเป็นโชคดีของวงการการ์ตูนไทยแล้วค่ะ

ทางรอดของวงการการ์ตูนไทยอาจต้องให้ทุกคนร่วมใจกันกินยาขมยี่ห้อ "ชื่นชม" เสียแล้วค่ะ ฝึกชมและดึงจุดดีขึ้นมาเพื่อเป็นกำลังใจ ใครเห็นจุดด้อยก็ให้มองเลยไปอีกว่าถ้าจะให้ดีขึ้นควรทำอย่างไร ความเห็นที่ออกมาจึงจะเรียก "วิจารณ์เชิงสร้างสรรค์"

คงต้องทิ้งท้ายเพื่อเป็นกำลังใจแบบเดียวกับตอนจบการ์ตูนขบวนการว่า...

"สู้ต่อไปนะ เหล่านักสร้างการ์ตูนไทย! จงภูมิใจที่เขาวิจารณ์ดีกว่าเขาดูแล้วเงียบกันหมด!"

จากหนังสือพิมพ์ มติชนฉบับวันที่ 29 มิถุนายน พ.ศ. 2551 ปีที่ 31 ฉบับที่ 11068


ชม Thai Alphabet ( ก เอ๋ย ก ไก่ )จากYouTube