คอลัมน์ มหัศจรรย์การ์ตูน
โดย วินิทรา นวลละออง
นับว่าเป็นเรื่องดีค่ะที่สำนักพิมพ์การ์ตูนในไทยหลายแห่งติดป้ายเตือนไว้ที่หน้าปกว่าการ์ตูนเล่มนี้เหมาะกับผู้อ่านวัยใด เพราะการ์ตูนใช่จะเหมาะกับเฉพาะเด็กอีกแล้ว เด็กที่เคยอ่านการ์ตูนเมื่อ 20 ปีก่อนโตเป็นผู้ใหญ่แล้วค่ะ ดังนั้นการ์ตูนหลายเรื่องก็ต้องเหมาะกับคนวัยผู้ใหญ่ด้วย
ยุคสมัยเปลี่ยนไปพร้อมกับค่านิยมเรื่องความรักกับเพศสัมพันธ์ถูกแยกจากกัน คนรัก,แฟน,สามี กลายเป็นคำที่มีนิยามชัดเจนและแตกต่างกันจนคนหัวเก่าเริ่มงง น่าแปลกที่วัยเด็กเราคาดหวังว่าคนเป็นแฟนต้องเป็นคนที่เรารัก และเมื่อรักแฟนมากเมื่อถึงวัยก็กลายมาเป็นสามี แบบนี้ใช่ไหมคะ! แต่ทำไมอ่านเรื่อง Pink แล้วรู้สึกว่าแนวคิดอะไรสักอย่างของตัวเองไม่ก็ของผู้เขียนอาจจะผิดพลาดก็ได้
โมโมโกะ (แปลว่าลูกท้อ) คือสาวน้อยน่ารักที่อ่อนหวานเยือกเย็นกับทุกสถานการณ์ เพื่อนๆ มักเรียกเธอว่า "พิงค์" เพราะลูกท้อมีสีชมพูเช่นกัน ความน่ารักหวานใสเช่นเดียวกับชื่อของเธอดึงดูดให้ชายหนุ่มหลายคนเข้ามาพัวพันด้วย และคนแรกคือครูโรงเรียนมัธยมปลายซึ่งเป็นครูของเธอเอง
ในวันแรกที่พิงค์ขึ้นมัธยมปลายปี 2 (ประมาณ ม.5) เธอได้พบกับคิตาจิม่า ครูวิชาศิลปะซึ่งเป็นหนุ่มพราวเสน่ห์ เขามีภรรยาอยู่แล้วซึ่งเป็นลูกศิษย์ของตัวเองมาก่อน แต่เมื่อได้พบกับพิงค์ เขากลับแทะโลมและพูดอ้อมๆ ในเชิงขอคบหาและมีสัมพันธ์ด้วย ความที่พิงค์เองก็ถูกใจคิตาจิม่าเช่นกัน เธอจึงยอมมีความสัมพันธ์กับเขาตลอดสองปีจนจบการศึกษาโดยที่พิงค์คิดว่านี่ล่ะคือความรัก!
อ่านตอนแรกแล้วปวดหัวค่ะ!
ที่น่าปวดหัวคือทั้งพิงค์และคิตาจิม่าไม่ได้รู้สึกกังวลกับความสัมพันธ์ผิดศีลธรรมของตัวเองแม้แต่น้อย น่าแปลกที่เรื่องนี้ไม่มีใครในโรงเรียนรู้ น่าแปลกที่เหตุใดผู้ชายที่มีภรรยาแล้วยังคิดแทะโลมผู้หญิงอื่นแถมเป็นลูกศิษย์ตัวเองอีกต่างหาก น่าแปลกที่เหตุใดพิงค์ไม่ได้มองว่าร่างกายของตัวเองมีคุณค่า เพียงแค่คิดว่าชอบคิตาจิม่าก็เลยยอมมีความสัมพันธ์ด้วย
และเหมือนทั้งคู่ลืมว่านี่ไม่ใช่ความรัก แต่คือความเห็นแก่ตัว!
ตอนจบโชคดีที่พิงค์ตัดสินใจเลิกกับคิตาจิม่าในวันจบการศึกษา เธอคิดว่าในเมื่อไม่ได้เจอกันทุกวันแบบสมัยเรียน การถอยห่างออกมาจึงดีกว่า และอีกสิ่งที่เธออ้างคือคิตาจิม่ามีภรรยาอยู่แล้วด้วย (น่าแปลกที่เขาก็มีตั้งนานแล้ว ทำไมเพิ่งมาอ้าง) ผลคือคิตาจิม่าโกรธมากและขู่ว่าถ้าเลิกกัน เขาจะลืมเธอซะและไม่สนใจเธออีก แต่พิงค์ก็ยังยิ้มและจากมาโดยเก็บเพียงความทรงจำสมัยมีอะไรกันในห้องเรียนเท่านั้น
ตอนอื่นๆ ในเล่มดีขึ้นหน่อยค่ะ พิงค์ดูมีคุณธรรมมากขึ้น แต่เธอก็ยังทอดกายให้ผู้ชายที่เพิ่งรู้จักกันไม่นานเช่นเดิม
สิ่งที่ผู้วาดพยายามนำเสนอกลับกลายเป็นว่าการที่เธอเข้าไปพัวพันกับผู้ชายคนไหนสักคนและยอมเป็นฝ่ายเดินออกมาอย่างสงบ ไม่โวยวาย คือสิ่งที่เป็นจุดเด่นของเธอ แน่นอนว่าในการ์ตูนไม่นำเสนอผลร้ายจากพฤติกรรมของเธอเลย ทั้งเรื่องที่หากเพื่อนรู้ว่าเธอมีความสัมพันธ์กับคิตาจิม่าจะเป็นอย่างไร หรือหากเธอตั้งครรภ์จะทำอย่างไร ตอนบอกเลิกถ้าถูกผู้ชายซ้อมแบบที่เราเห็นในข่าวจะทำอย่างไร กระทั่งหากภรรยาของคิตาจิม่ารู้เข้า ครอบครัวจะแตกแยกหรือไม่ ในการ์ตูนเรื่องนี้...ไม่มีเลย
แม้โดยสามัญสำนึกของหญิงไทยจะระลึกได้ว่ามันไม่ถูกต้อง แต่ลองคิดว่าถ้าเด็กวัยมัธยมปลายอ่านเรื่องนี้และชื่นชมพิงค์ที่สามารถเอาชนะใจชายหนุ่มดีๆ ได้มากมาย เด็กสาวที่อยู่ในวัยอยากลองของจะไม่กล้าเสี่ยงเชียวหรือคะ วัยรุ่นคือวัยที่ชอบทำตรงข้ามกับที่ผู้ใหญ่สอนอยู่แล้วค่ะ และเป็นวัยที่มักตะโกนบอกคนอื่นว่าเขามีความคิดเป็นผู้ใหญ่ ไม่ต้องมาสอน! แต่เรื่องความดื้อนี้ไม่ใช่สิ่งที่ผู้ใหญ่ต้องดุด่า เราต้องเข้าใจและมีศิลปะในการสอนรวมถึงป้องกันความเสี่ยงที่อาจเกิดกับเด็กวัยรุ่นเหล่านี้ให้ได้ต่างหาก
สรุปคือ Pink อาจไม่ใช่การ์ตูนที่แย่นักในบางสังคมที่การมีเพศสัมพันธ์กับคนที่ไม่ใช่แฟนเป็นเรื่องปกติ จะเป็นที่ไหนในโลกก็ไม่รู้ล่ะค่ะ ไม่น่าใช่ประเทศไทย แต่หากการ์ตูนเรื่องนี้หลุดเข้ามาในไทยเสียแล้ว
ป้ายเหมาะสำหรับคนอายุ 15 ปีขึ้นไปก็เอาออกเถอะค่ะ เรื่องนี้เหมาะกับคนอายุ 25 ปีขึ้นไปมากกว่า เพราะเป็นวัยที่เริ่มเข้าใจความหมายของความรักและการให้เกียรติคนรักของตัวเองแล้ว ให้เด็กอายุสิบแปดมาอ่านก็เหมือนเอาค่านิยมที่ไม่ถูกต้องไปปลูกฝังให้เสียเปล่าๆ ค่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น