หัวแตงโม 4 ลมเพลมพัด

คอลัมน์ มหัศจรรย์การ์ตูน
โดย วินิทรา นวลละออง

เดินทางมาถึงเล่มที่ 4 แล้วค่ะ การ์ตูนหัวแตงโมที่ชวนเราค้นหาสิ่งที่อยู่ภายในหัวแตงโมไปพร้อมๆ กับสิ่งที่อยู่ในหัวเราด้วย เล่มนี้ยังคงขึ้นต้นด้วยวลีติดปากของพ่อแตงโมค่ะ "ไม่ใช่ว่าจู่ๆ หัวคนเรา...จะกลายเป็นแตงโมไปได้หรอกนะ"

การเดินทางของพ่อหัวแตงโมครั้งนี้เป็นเรื่องของ "เปี๊ยก" ชายหนุ่มผู้ตรงไปตรงมากับสัจธรรมของชีวิตเสียจนไม่อยากเชื่อว่าเขาจะมีความสุขได้อย่างไรในเมื่อดวงตาของเขามองไม่ได้ไกลเกินกว่าวันพรุ่งนี้เลย

"เปี๊ยก" ยึดอาชีพขายโปสการ์ดบนสะพานลอยที่อนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ ในวันที่เขาได้พบกับ "พี่แกน" เพื่อนเก่า พี่แกนนั่งปรับทุกข์กับเปี๊ยกเรื่องชีวิตแกนๆ ของเขาเอง มีแฟน แต่งงาน ทำงาน หาเงิน แล้วก็เดินไปตามทางที่คนส่วนใหญ่ในสังคมเดิน พี่แกนรู้สึกอิจฉาเปี๊ยกที่ได้ทำงานอิสระ แม้จะกรำแดด เงินน้อย แต่ก็น่ายินดีที่ได้ทำงานที่ตนรัก

"พี่ก็พูดซะดูเท่ ความจริงผมก็ไม่อยากมานั่งตากแดดอย่างนี้หรอก...ที่ทำนี่ก็เพื่อเงินเท่านั้น" อ่านถึงตรงนี้ก็ทำตาปริบๆ ค่ะ อีตานี่ชักยังไง พี่แกนยังไม่ย่อท้อ เขาเชื่อมั่นว่าเปี๊ยกกำลังเดินอยู่บนเส้นทางสู่ประตูแห่งความฝันของตัวเอง แต่ตัวเปี๊ยกก็ยังยืนยันว่านี่ไม่ใช่ฝันของเขา มันเป็นแค่งานที่ทำให้มีชีวิตอยู่ได้เท่านั้น

แม้โลกภายนอกจะหมุน แต่โลกของเปี๊ยกเองกลับไม่เคยหมุน สิ่งเดียวที่เขาตั้งใจทำอย่างมุ่งมั่นและคาดหวังคือการส่งจดหมายหาใครสักคนหนึ่ง ตั้งตารอที่จะได้รับการตอบกลับเพื่อจะได้หมุนโลกของตัวเองให้ตามทันโลกภายนอกเสียที แต่จดหมายฉบับนั้นก็ไม่เคยส่งมาถึงเขา

จนกระทั่งวันหนึ่งกุญแจปลดโซ่ตรวนของโลกที่หยุดนิ่งก็ปรากฏ มันคือ "หนอนผีเสื้อ" ค่ะ เปี๊ยกเริ่มทำความรู้จักกับเจ้าหนอนตัวเล็กที่กินใบไม้บนห้องพักของเขา วันที่หนอนโตขึ้น ตัวเขาก็เริ่มโตขึ้นเช่นกัน แกลลอรี่แห่งหนึ่งซื้อลิขสิทธิ์ภาพของเขาไปเพื่อทำโปสการ์ดขายแต่มีข้อแม้ว่าเขาต้องเลิกไปนั่งขายที่สะพานลอยอีก เดี๋ยวลูกค้าจะรู้ว่ามาจากของแบกะดิน

ความสำเร็จเพียงหนึ่งก้าวสั้นๆ กลับฉุดเขาให้ตกเหวลึกยิ่งกว่าที่เคย แม้ว่าเปี๊ยกเองจะเคยบอกว่าเขานั่งขายโปสการ์ดตากแดดร้อนๆ เพียงเพื่อเงิน แต่ในวันที่เขาได้เงินแล้ว ไม่ต้องไปนั่งร้อนจนเหงื่อซึมอีกแล้ว บางสิ่งในชีวิตกลับหายไป รู้ตัวอีกครั้งในตัวเขาก็เหลือเพียงนุ่นหนักๆ เขากลายเป็นแค่ตุ๊กตายัดนุ่นเสียแล้วค่ะ

มาถึงตรงนี้ เปี๊ยกและอีกหลายคนที่ปรากฏในเรื่องเริ่มคิดได้ว่าอะไรคือความฝันของตัวเองกันแน่ สมัยเราเป็นเด็กเรามักจะใฝ่ฝันในสิ่งที่ทุกคนก็ใฝ่ฝันเหมือนกันใช่ไหมคะ คนที่มีพรสวรรค์ทางศิลปะก็ใฝ่ฝันอยากเป็นศิลปิน หญิงสาวก็ใฝ่ฝันว่าจะได้เป็นแฟนชายหนุ่มหน้าตาดีและป๊อปปูลาร์ หนอนก็ฝันอยากเป็นผีเสื้อ แต่ทำไมไม่เคยมีใครถามหนอนว่าอยากเป็นผีเสื้อหรือเปล่า

เปี๊ยกเองยังไม่ทันได้ถามหนอนตัวนั้น มันก็ถูกนกคาบไปรับประทานเสียก่อนแล้วค่ะ คำถามโลกแตกนี้จึงคืนกลับสู่เขาเอง เขาเดินทางโดยหวังว่าจะไปสุดขอบโลกเพื่อตามหาว่าชีวิตเขาต้องการอะไรกันแน่ ทายสิคะว่าเขาพบอะไร

เขาไม่พบอะไรนอกจากปลายหน้าผาและท้องฟ้ากว้างสุดลูกหูลูกตา ไม่มีคำตอบสำหรับคำถามของเขา ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชีวิตต้องการอะไร แต่เขาก็ได้ลงมือค้นหาแล้วค่ะ การเริ่มต้น "ค้นหาตัวเอง" ก็คือจุดสิ้นสุดของการ "หลงทาง" นั่นเอง อ่านฉากนี้แล้วน้ำตาซึมเลยค่ะ

เนื้อเรื่องยังมีต่อไปมากกว่านี้แต่ขืนเอามาเล่าหมดเดี๋ยวไม่ลุ้นค่ะ เปี๊ยกยังคงเดินหน้าหาจุดสิ้นสุดของการ "ค้นหาตัวเอง" ต่อไปพร้อมๆ กับคนอ่านที่ค่อยๆ เห็นตัวเองมากขึ้น หัวแตงโมเล่มนี้ไม่ได้ทำให้เรารู้จักเปี๊ยกมากขึ้นหรอกค่ะ เปี๊ยกคือกระจกที่สะท้อนให้เราได้รู้จักตัวเองมากขึ้นต่างหาก