โนดาเมะและท่านจิอากิคู่หูคู่ฮากับตำนานดนตรีบทใหม่

คอลัมน์มหัศจรรย์การตูน
โดย วินิทรา นวลละออง

ถ้ายังจำกันได้ เคยเขียนเรื่อง "วุ่นรักนักดนตรี" หรือ Nodame Cantabile ไปครั้งหนึ่งแล้วค่ะ ซึ่งตอนนั้นสรรเสริญว่าเป็นการ์ตูนสนุกและเต็มไปด้วยคุณค่า การันตีจากรางวัลการ์ตูนยอดเยี่ยมปี 2004 ของสำนักพิมพ์โคดันฉะ

มาวันนี้นางเอกของเรื่อง "โนดาเมะ" อาละวาดมาได้ 5 เล่มแล้ว แม้นิสัยเธอห่างไกลจากนางเอกอยู่หลายขุมแต่กลับกลายเป็นว่าเธอคือคนที่อยู่ในความสนใจของวงการไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าพ่อพระเอกเลยค่ะ

เท้าความสักนิด เรื่องราวฮาเฮเกิดขึ้นในรั้ววิทยาลัยดนตรีดุริยางคศิลป์โมโมงาโอกะ เมื่อ "ท่านจิอากิ" ผู้มีพรสวรรค์ด้านดนตรีประดุจเทพกลับต้องพบจุดด่างพร้อยในชีวิตติดต่อกันหลายเรื่อง ตั้งแต่เป็นไม้เบื่อไม้เมากับอาจารย์จนโดนเฉดหัวออกจากคลาส ต้องมาร่วมวงกับนักเรียนดนตรีระดับไร้พรสวรรค์แต่มีพรแสวง และความโชคร้ายที่สุดของเขาคือพักอยู่ข้างห้อง "โนดาเมะ" นางเอกผู้ประดับห้องด้วยกองขยะรายล้อมเปียโน เน่าเหม็นจนแทบไม่อยากเชื่อว่ารังหนูแห่งนั้นคือที่พำนักของสาววัยแรกรุ่น

ความเป็นคนรักความสมบูรณ์แบบและรักสะอาดทำให้ท่านจิอากิปฏิบัติการช่วยเหลือทำความสะอาดและหาข้าวหาปลาให้กินทุกวันด้วยความสงสาร แม้โนดาเมะจะปิ๊งจิอากิเท่าใด แต่ความสกปรกและบ้าดีเดือดก็ทำให้จิอากิรู้สึกได้แค่เหมือนลูกหมาที่ต้องดูแล

มาถึงเล่ม 5 ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก้าวหน้าขึ้นค่ะ!....เปล่าค่ะ ไม่ได้เป็นแฟนกัน นี่มันการ์ตูนตลกที่เต็มไปด้วยความฝันของหนุ่มสาว ขืนคบกันเรื่องมันๆ ก็ไม่เหลือสิคะ ท่านจิอากิผู้เปี่ยมด้วยพรสวรรค์และความหยิ่งผยอง เดิมเขาไม่เคยเห็นเงาหัวอาจารย์แต่ในตอนนี้กลับยินดีรับการฝึกฝนจาก "สเตรชเซอร์มันน์" มาเอสโตรคอนดักเตอร์อัจฉริยะ

แม้จิอากิอยากจะเป็นคอนดักเตอร์และแสนจะไม่ถนัดเปียโนเอาเสียเลย สิ่งที่สเตรชเซอร์มันน์มอบให้เขากลับไม่ใช่ไม้คอนดักท์ แต่คือเปียโนกับเทคนิคในการเอาชนะความกลัวและรักมัน สิ่งที่สเตรชเซอร์มันน์พร่ำสอนแม้จิอากิจะรู้สึกว่าไม่เข้ากับตัวเขาสักนิด ทั้งท่าดีดเลื้อยไปมาให้น่าตื่นตาตื่นใจ หรือการแต่งตัวให้ดูดี เขามุ่งแต่เพียงเทคนิคการเล่นอันล้ำเลิศโดยลืมมองไปว่าผู้ชมไม่ได้ใช้แต่หู ผู้ชมก็มีตาด้วยเมื่อโจทย์นี้ถูกตีแตก จิอากิเปลี่ยนตัวเองไปสู่ "ความเป็นตัวของตัวเอง" มากขึ้น สังเกตได้ว่าเขามองวงออเคสตรา S ซึ่งเป็นแหล่งเสื่อมโทรมของวิทยาลัยอย่างชื่นชม แม้ดนตรีจะยังหยาบ แต่วง S ที่มีคติประจำใจ "เพลงไม่ดีไม่เป็นไร ขอให้แนวไว้ก่อน" ซึ่งหากินจากการแต่งตัวเด่นๆ และโชว์ลีลาบนเวทีสร้างความประทับใจนั้นทำให้จิอากิชื่นชมได้

ย้อนกลับไปก่อนหน้านี้เราจะเห็นว่าใครที่ทำตัวเป็นแกะดำหรือแตกต่างจากความคิดของจิอากิแม้เพียงนิดเขาจะไม่ยอมรับเลย การยอมรับคนอื่นจึงถือเป็นจุดเริ่มต้นของความเป็นผู้ใหญ่อย่างไม่ต้องสงสัย ทางโนดาเมะเองที่เรียนเรื่อยๆ เหนื่อยก็หยุดกลับได้รับแรงบันดาลใจล้นหลามจากเปียโนที่น่าซาบซึ้งใจของจิอากิ เธอหันกลับมาซ้อมอย่างหนักเพื่อให้ได้เล่นเป็นส่วนหนึ่งของวง

ความมุ่งมั่นของโนดาเมะนั้นก็ถือเป็นบันไดขั้นแรกของการเป็นผู้ใหญ่เช่นกัน เป็นการ์ตูนที่ต้องยอมรับว่าตลกจนอ่านไปปวดท้องไปค่ะ แต่ก็ต้องยอมรับเช่นกันว่านำเสนอพัฒนาการของตัวการ์ตูนได้อย่างน่าทึ่ง เราจะเห็นคนประหลาดมากมายมาพบกันและค่อยๆ ปรับตัวให้เข้ากันและกันทีละน้อย สิ่งนี้คือความอบอุ่นของ "วุ่นรักนักดนตรี" ค่ะ อย่าไปคาดหวังว่าเราจะได้ยินดนตรีไพเราะจากเรื่องนี้ค่ะ สิ่งที่ได้ยินมีแต่ "ดนตรีแห่งความมุ่งมั่น" ที่แม้จะฟังแปลกๆ แต่ก็ประทับใจจนต้องอ่านซ้ำแล้วซ้ำเล่า